Deutsches Rechtswörterbuch (DRW): Gediede

Gediede

I Fremder, Richtbürger; auch adjektivisch
  • eenen poortere van G. es onghehauden een blijven te geven jeghens eenen ghedijden man
    1376 CoutGand I 550
  • elc waent dat zulke persone ghediede zijn
    1431 CoutGand I 604
  • aulcuns non estans bourgois d' icelle ville que lon appelle ghediedde 
    1540 CoutAudenaerde I p. 17
  • gheen poorters van A. ... zijnde, die men naemt gedijde 
    1618 CoutAlost 8
  • gedijde ende vremde aldaer nyet residerende
    1619 CoutFrancBruges I 40
  • de ghedijde enen poorter quetsende, daer bloet loopt
    oJ. Meijers,LigurErfr. III 2, 228
  • twe ghedijde residerende binnen der vornoemde stede
    oJ. Meijers,LigurErfr. III 2, 228
-- von Sachen: einen Fremden betreffend, nicht zur städtischen Rechtspflege gehörend
  • van successie, van gronden, van erfven ende conttheillen naer de costume van ghedijdde ende non poortelicke sterfhuusen
    oJ. Meijers,LigurErfr. III 2, 222
  • als [die scepenen van deser stede] de zake ghediede bevinden
    oJ. MnlWB. II 1057
II Außenbürger; Bürger, die das Recht haben, außerhalb der Stadt zu wohnen?
vgl. Diet, Gediet
  • so wie in dit gulde commen sal, moeter inne comen als gediit siinde
    oJ. MnlWB. II 1057
unter Ausschluss der Schreibform(en):