Deutsches Rechtswörterbuch (DRW): marrire

marrire

, v.

mlat., aus fränk. marrjan, ahd. merren; zu marren (I); vgl. RomForsch. 60 (1947) 665ff
hindern, verletzen
  • presens cartula firma ... perennis temporibus perduret, et insuper ille presumptor, qui eam marrire presumpserat, partibus fisce sit obnoxius tant. lib. auri
    8./9. Jh. Form. 345
  • 802 Cap. I 1 S. 92f.
unter Ausschluss der Schreibform(en):