Deutsches Rechtswörterbuch (DRW): (mundsprechend)

(mundsprechend)

, adv., (mundsprechends), adv.

nur mnl. montsprekende, montsprekens 
sprechend, mündlich 
  • zo wat scepenen dat die heere vermaend iof doet vermanen iof met zinen ghezwoornen knape montsprekende ende daer niet ne came ter vorseyder waerhede, dat hie in die faute ware, elc zoude verbueren twintich sceleghen
    1304 CoutBruges I 293
  • te commene bi garsoenen mondsprekens, ende niet en commen. item, die derdewaerf ghedaecht zyn te haerlieder rechter wuenste met mondsprekens 
    1396 CoutBruges I 441
  • de zelve cnape gheloove hebben zal up zinen eed, die rechtveerdelic ghedaen hebbende ter woensten of mondsprekende vanden ghedaechden zonder andere preuve
    1494 AnnFlandre 25 (1873) 394
  • zullen de baillius van vinderen ende alheeren van nu voorts maer eens moghen daghen drye daghen voor den dach dienende, montsprekens, latende ten huse van den ghedachvaerden een bilget gheteeckent by den cleerc
    1547 CoutGand II 264
unter Ausschluss der Schreibform(en):