Deutsches Rechtswörterbuch (DRW): Ransmann

Ransmann

, m.

Räuber
zu Ran
  • [hindert einer den anderen mit gewalt vp farende wege] dat he mit sinem gude nicht konde wech kamen, sonder moste jdt dar laten: de nu einen also raante, he neme jdt [gude] mit sick edder late jdt liggen, so js he ein ranßman daruoͤr
    JütLow. 1590 II 76 § 1
  • de des andern korne upploͤget, de wert daruͤmme neen ranßman: idt were den, dat he dat landt, dat eme mit reepe unde mate affgegahn is, wedderuͤmme an sick genamen hedde
    1593 JütLow.3 II 73 § 1
unter Ausschluss der Schreibform(en):