Deutsches Rechtswörterbuch (DRW): Seelgift

Seelgift

, n.

wie Seelgerät (I) 
  • de husfru, de enen echten mann heffte und kinder mit ehme, de mag nich mehr to ehrer seel-gifft weggeven, als da ehr huswerth ja to segt
    1240 Westphalen,Mon. III 2157
  • nen mensche zal sin erue mit zeleghifte tinsaftich maken in gheistlike hand
    1341/44 WisbyStR. 113
  • heft eyn man edder wyff gud vnde besyttynge yn velen steden edder wonynghe so scholen de sandman de yn der stede syn dar se steruen scheden vmme ere sele gyfft 
    um 1400 JyskeLov III 378
  • de hußfrouwe, de einen echten man hefft vnde kinder mit eme, de mach nicht mehr tho seelgyfft wech geuen alse dar er hußwerdt ja tho secht
    JütLow. 1590 I 39 § 1
unter Ausschluss der Schreibform(en):